فهرست مطالب
مقدمه 1
جسم راه 4
1) بستر راه 4
2) روسازی 8
1-2- زیراساس (Sub Base) 8
2-2- اساس (BASE) 14
وسایل متراکم‌سازی خاک در راه‌سازی 16
غلطک‌های چرخ فولادی 16
غلطک‌های چرخ لاستیکی 17
غلطک‌های پاچه بزی 17
غلطک‌های لرزنده (ویبره) 18
تخماق‌های دستی 19
تولید آسفالت در کارگاه 20
کارگاه تهیه آسفالت 21
کارخانه‌های آسفالت متناوب 24
مخازن سرد مصالح سنگی 25
خشک‌کننده مصالح 26
غبارگیر 27
مخازن گرم مصالح سنگی 29
مخلوط‌کن 30
کارخانه‌های آسفالت مداوم 32
مقدمه
راه وسیله‌ای جهت جابجایی و حمل و نقل مسافرین و کالا و پایه گسترش اقتصادی در هر کشور می‌باشد. از دیدگاه باربری و حمل مسافر، به راه‌های زمینی، هوایی و دریایی تقسیم می‌شود.
راه زمینی
راه زمینی که با ویژگی خاص ساخته می‌شود، شامل راه (جاده) و راه‌آهن می‌باشد، که ذیلاً به توصیف آن پرداخته خواهد شد:
راه‌سازی زمینی، از پیدایش تمدن بشر آغاز شده است و پس از ساخته شدن چرخ که بزرگترین کامیابی بشر در دوران باستانی بوده، اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است.
قبل از پیدایش چرخ، جهت عبور چارپایان به ویژه در مناطق صعب‌العبور، مناطقی که زمین‌های سست و آب و هوای مرطوب داشته، مناطقی چون کویر که زمین‌های نمکزار، آبگیر و لجنی داشته است، ضمن انتخاب مسیر مناسب و امن نسبت به ساخت راه و کاروان‌سرا، اقدام می‌نمودند و با توجه به آثار باقیمانده از رومیان در بابل و غیره، برای ساختن راه و خیابان و محافظت از طغیان رودخانه‌های دجله و فرات، از آجر، ملات و قیرهای معدنی استفاده می‌نمودند و در مسیرهای گود و جاهایی که نیاز به خاکریزی داشته با ریختن مخلوط‌های شن و ماسه و قلوه‌سنگ در لایه‌های حدود 30 سانتیمتری و متراکم نمودن آن به روش آن زمان نسبت به ساخت راه اقدام می‌نمودند و جهت پایدار نمودن راه از خرده‌سنگ و ذخال چوب استفاده می‌کردند.
اکثر راه‌های شبکه‌ای کاروان‌رو در زمان حکومت صفوی ساخته و یا بازسازی شده‌اند. در بین راه، محل امن جهت استراحت کاروانیان، کاروانسراهای شاه عباسی ساخته شده که آثار آنها مشهود است. ساختمان کاروانسراها طوری ساخته شده که کاروانیان بتوانند بیشترین استراحت را داشته و بارهای خود را در سکوهای آن به راحتی تخلیه و مجدداً بار چارپایان نمایند.
در حال حاضر، شبکه‌های اصلی و راه‌آهن، اکثراً با اصول فنی و با شکل منظم ساخته شده است. نخستین کلنگ راه‌آهن سراسری در ایران روز بیست و سوم مهرماه 1306 به زمین زده شد و پس از 11 سال، روز سوم شهریور 1317 راه‌آهن 1389 کیلومتری تهران ـ قم به اهواز و بندر شاپور افتتاح شد.
جسم راه
جسم راه از دو قسمت تشکیل شده است:
- بستر و زیرسازی
- روسازی
1) بستر راه
قبل از احداث راه ضروری است که مطالعات نقشه‌برداری، مسیریابی و غیره تعیین و پس از تهیه نقشه‌های لازم و رسم خط پروژه محل‌های خاکبرداری و خاکریزی مشخص شده و ضمن پیاده نمودن نقشه در محل نسبت به اجرای عملیات و بسترسازی اقدام گردد:
هنگام عملیات اجرایی دقت شود که لوله‌های آب، گاز، نقت، کابل برق، تاسیسات نظامی، تاسیسات و ابنیه فنی مهم موجود در کنار جاده از صدمات احتمالی در حین عملیات بسترسازی مصون بمانند.
در کل مسیر جاده، خاک‌های نباتی برداشته شده و اگر ریشه اضافی در خاک باقی بماند، به طریق مناسب خشکانده شده و در صورتی که ابنیه مزاحم، آشغال و زباله و غیره در مسیر است، پاکسازی گردند. خاک‌های نباتی و آشغال و نخاله‌های بنایی برداشته شده در محل‌های مناسب تخلیه شوند.
اگر مسیر راه از باغ، باغستان و جنگل می‌گذرد، لازم است در حریم راه درختان قطع و ریشه‌های آنها معدوم شوند. طول شاخه‌های درختان در حریم مسیر نباید بیش از 5 متر باشد و اگر خطوط لوله و غیره از مسیر راه می‌گذرند، محل آنها تغییر یابند.
در صورت وجود چاه آب، قنات و یا چاه‌های خشک و متروکه در مسیر راه ضمن رعایت کلیه مسائل نسبت به تغییر مسیر قنات و پر کردن چاه‌ها و چاله‌های ناشی از کندن ریشه درختان اقدام شود. چاه‌ها و چاله‌ها باید به صورت لایه لایه پر و متراکن شوند.
لازم است کلیه عملیات خاکبرداری بر اساس نقشه‌های اجرایی باشد و خاک‌های حاصل از آن به مصرف خاکریزی برسد و چنانچه قابل مصرف در خاکریزی نیست، در محلی مناسب که جای کشت و املاک شخصی مردم نباشد، دپو کرد.
باید از احداث راه در مسیر زمین‌های سست، لجنی، خاک‌های ریزشی، زمین‌های گچ So4Ca, 2H2o، مسیرهای سیل‌گیر، برف‌گیر و بهمن‌گیر، ماسه‌زار و بادگیر، پرتگاه و ماسه بادی روان خودداری کرد. اگر به اجبار لازم است مسیر راه در محل‌های یاد شده قرار گیرد، اصول فنی و ایمنی در عملیات راه‌سازی و مقاوم کردن بستر راه صورت پذیرد. بدین منظور، لازم است که در مسیر راه مطالعات ژئوتکنتیک با حفر گمانه تا عمق مورد لزوم و یا حداقل 2 متر و نمونه‌برداری و آزمایش‌های لازم انجام شود تا در صورت نامناسب بودن خاک زیرسازی و بستر، نسبت به تعویض مسیر و یا تعویض خاک و عملیات فنی دیگر اقدام شود و اگر نتایج آزمایش، نشانه مرغوب بودن مصالح باشد، از مصالح به عنوان خاکریز استفاده شود، فاصله و عمق گمانه‌ها بستگی به نوع و تراکم خاک و اهمیت جاده دارد.
پس از خاکبرداری و تسطیح می‌بایست مسیر بستر آبپاشی و توسط غلطک مناسب متراکم شود. مقدار آبپاشی باید به میزان 2درصد بیش از رطوبت اپتیمم باشد که توسط آزمایش تراکم Compaction مشخص می‌گردد. تراکم بستر باید به حداقل 90درصد برسید و پس از تایید خاک بستر توسط آزمایشگاه فنی و مکانیک خاک و دستگاه نظارت کارگاه (مهندس ناظر) نسبت به خاکریزی و یا قشرهای زیراساس و اساس اقدام گردد.
به منظور عملیات خاکریزی، لازم است اولاً قرضه از خاک مناسب انتخاب شود و ثانیاً خاک از قرضه به جاده منتقل شود. اطراف راه و قسمت‌های آبگیر باید به‌طریقی زهکشی شود که در اثر بارندگی و غیره، آب در جاده در حال ساخت، جمع نگردد. در صورتی که بنا به دلایلی، از قرضه جانبی استفاده می‌شود باید آن زهکشی لازم صورت گیرد تا از ایستایی در قرضه جلوگیری شود.
کلیه خاک‌های گچی، نمکی، زراعتی، لجنی، حاوی مواد آلی و رستنی‌ها و کلیه خاک‌هایی که وزن مخصوص خشک آنها برابر روشن AASHTO-T180 کمتر از(gr/cm3) 55/1 هستند در گروه خاک‌های نامناسب قرار گرفته و برای خاکریزی مناسب نمی‌باشند. در صورتی که مسیر راه از محل خاک‌های باتلاقی، لجنی، نمکی و گچی بگذرد، لازم است نسبت به تعویض خاک و اصلاح آن برابر نقشه‌های اجرایی اقدام شود.
حجم فایل: 564.6 کیلوبایت
قیمت: 4,000 تومان
دانلود فایل(کلیک کنید)
- ۹۵/۱۲/۰۴